พวกเจ้าจักอยู่อย่างไร ไม่ตายล้ม?

เกิดมาสองมือมีไม่สี่สาม 

สองตีนตามแต่น้อยไม่พลอยเพิ่ม
มีหนึ่งหัวตัวไหล่ไม่มีเติม
คนจึงเริ่มแรกร่างอย่างเดียวกัน

อันรวยจนคนสร้างบนทางแต่ง
ก่อกำแพงแบ่งชนบนเขตขั้น
คนจึงก่อต่อยศประโยชน์พัน
มีกีดกันหยันเหยียดเกียรติคนรอง 

อันอำนาจวาดใฝ่อยากได้ทั่ว
เห็นแก่ตัวต่อปล้นชนทั้งผอง
สร้างระบบกลบเกลื่อนเบือนครรลอง
ทำให้มองการเมืองเรื่องเหนือชน

ทำประชาชนทั่วให้กลัวย่อ
สร้างคำยอยกย่องตนผ่องผล
ยกตนเหนือหัวหล้าประชาชน
แล้วเวียนวนวิ่งหาตัณหามัว

จนนานวันลืมว่าค่าอำนาจ
เป็นสิทธิขาดของชนทุกคนทั่ว
ยึดเอาว่าข้าดีมีคนกลัว
จึงลืมตัวแต่งตั้งตนนั่งครอง

ทำระบบกลบภาพฉาบทาสี
ยกตนดีเหนือค่าประชาพร่อง
ยึดอำนาจวาดเมืองเป็นเครื่องครอง
พอประชาชนร้องจ้องทำลาย

ลืมว่ามือตีนหัวตัวเหมือนเขา
ลืมว่าจนรวยเราล้วนดับหาย
ลืมว่าทรัพย์นับล้านวารสุดวาย
ล้วนมลายจากอกเคยพกเอา

ตอนคนโง่โซซานไม่อ่านเขียน
กลจึงเวียนว่ายใช้ได้ผลเหมา
ภาพบัดนี้ที่เปลี่ยนคนเรียนเงา
เห็นตัวเข้าจึงขับเพลงจับกล

เจ้าทั้งหลายชายหญิงหลงหยิ่งศักดิ์
จงตระหนักใจแน่รีบแปลผล
จงรู้ว่าค่าคนเท่าทุกคน
ประชาชนชูให้จึงใหญ่แท้

หากจะคิดการใหญ่หวังได้ผล
ประชาชนคือทางช่วยถางแก้
หากทำเพื่อผองเขาใจเจ้าแล
ย่อมของแน่ชนเนื่องช่วยเปลื้องงาน

หากเจ้าอ้างทางเพื่อตนเถือแดก
จงอย่าแปลกใจปนเมื่อชนพล่าน
จงอย่าหวังดังเก่าแกล้งเมาพาล
แล้วระรานงานทั่วแก้ตัวเมา

เจ้าทำกรรมยำยีวิถีถูก
ดังเจ้าปลูกต้นเปรตในเขตเจ้า
มันจักหลอกปลอกลิ้นปลิ้นตาเอา
ตามเป็นเงาคอยกินเจ้าสิ้นร้าง

อ้างศีลธรรมนำทางวางแผนปล้น
ทางเดียวพ้นกรรมปั้นพันหัวหาง
คือเอาศีลปีนเกลียวเหลียวมองทาง
เอาธรรมวางเป็นแนวค่อยแจวคืน

เอาสิทธิประชาขาเจ้าควบ
เคยกินรวบรัดเมืองเปลื้องข่มขืน
มีทางเดียวเกลียวกลับเจ้าจับคืน
จึงจักยืนยังหัวบนตัวตาย

อันดอกฟ้าหญ้าไพรใดล้วนพึ่ง
รากหญ้าตรึงจึงช่อพอเชิดได้
หากเจ้าลืมรากหมายหวังย้ายไกล
เจ้าจักอยู่อย่างไร...ไม่ตายล้ม? 

แต่งโดยดร.เพียงดิน รักไทย    Sunday, May 30, 2010